درباره پرويز دهداري
 

17 سال در گذشت جانگداز استاد زنده ياد، شادروان پرويز دهداري ابر مرد و يگانه معلم اخلاق جامعه و خانواده فوتبال ايران مي گذرد تا خاطره اين پيشکسوت عالي قدر هم چون پورياي ولي و تختي، هم چنان درآرشيو لياقتي ورزش ايران زمين پاينده باقي بماند. استاد زنده ياد مرحوم پرويز دهداري جان و جواني خويش را در طبق اخلاص گذاشت تا به عنوان پرچمدار مردي و مردانگي و اخلاق مداري در مکتب منحصر به فرد خويش به تربيت جواناني بپردازد که هر کدام اين روزها به عنوان برکتي در جامعه فوتبال ما محسوب مي شوند. آگاهي از اوضاع و احوال خانوادگي شاگردانش ، تشويق به تحصيل و فرصت دادن به بازيکنان جوان در کنار نظم و انضباط و مديريت در زمين بازي و خارج از زمين بازي از ويژگي هاي اين معلم بزرگ بود. زنده ياد عاشق به دنيا آمد و عاشق رفت. روزي خبرنگاري از او پرسيد انگيزه و علاقه شما به جوانان اين مرز و بوم ازکجا نشأت مي گيرد و استاد در جواب گفت: «اين يک عشق آسماني است. من دست کساني که به خاطر جوانان اين کشور، عرق مي ريزند را با تمام وجود مي بوسم؛ چرا که جوانان ما نيروي کار و مايه توسعه بيشتر اين مملکت هستند.» صد افسوس که دسيسه و حيله در قالب افکار و انديشه هاي بسياري از بدخواهان موثر واقع شد و اين نازنين معلم اخلاق را چنان خانه نشين کرد تا در بستر بيماري کهنه خويش ما را تنها بگذارد. شاگردان او بارها و بارها از استاد تقاضا کردند تا جواب بدخواهان را بدهد، ولي استاد در بهترين شرايط انتقام گيري لب از لب نگشود و هميشه مي گفت: «اگر جواب آن ها را بدهم چه فرقي بين من و آنهاست»؟ امروزه در فوتبالي که رانت و دلالي در آن بيداد مي کند و کمتر بزرگتري را سراغ داريم که هتک حرمت نشده باشد شايد همگي اين ها مربوط به مسايلي مي شود که استاد زنده ياد به خاطر آن جان خود را فدا کرد تا به همگان ثابت کند بدون اخلاق، هيچ جام قهرماني ارزشي ندارد. در اين سال ها خيلي ها آمده و رفته و اثري از خود به جاي نگذاشته اند ولي نام و ياد و خاطرات دهداري براي هميشه در تاريخ فوتبال، پاينده و جاو يد مي ماند.
منبع : مجله تماشاگر شماره 143